کربلا با عشق شد آمیخته

کربلا با عشق شد آمیخته - چونکه آب عشق آنجا ریخته

این همه عاشق که آید کربلا - برمزارِ آن شهیدِ نی نوا

حاضرند از جان و دل این عاشقان - تا دهند بهرِ حسین این جسم و جان

کربلا عشق است و عشق هم کربلا - رهبرِ عشق آن امامِ سرجدا

شد چو خاک آفرینش بیخته - کربلا و عشق شد آمیخته

کربلا گشته عجین با آب عشق - زان سبب باشد همی بی تابِ عشق

عاشقان از انبیا و اولیا - خفته اند اندر دیارِ کربلا

گشته مدفون عاشقان در این دیار - جمله چون پروانه ها بر گردِ یار

عاشقان گِردِ حسین پروانه اند - همچو مجنون عاشق و دیوانه اند

یاوران برگرد او گردیده جمع - جمله چون پروانگان بر دور شمع

گفت آن یک گرکه صد جان داشتم - ای حسین در راهِ تو بگذاشتم

دیگری گفتا که من هفناد بار - حاضرم جان را دهم از بهرِ یار

کشته گردم زنده گردم در رهت - باز هم آیم حسین من همرهت

آری اینسان عاشقان درکربلا - خفته اند از عشق با مِهر و ولا

باقری این گفته از اهلِ ولاست - مَصرعِ عُشّاق جانا کربلاست

سروده شده در اربعین سال 1398

امام باقر عليه السلام : روزی حضرت على عليه السلام با جماعتی به سرزمین کربلا رسید. آنگاه فرمود: «قُتلَ فِيهَا مائَتا نَبِيٍّ وَ مائَتَا سِبْطٍ كُلُّهُمْ شُهَدَآءُ. وَ مَنَاخُ رِكَابٍ وَ مَصَارِعُ عُشَّاقٍ شُهَدَآءَ. لَا يَسْبقُهُمْ مَنْ كَانَ قَبْلَهُمْ؛ وَ لَا يَلْحَقُهُمْ مَنْ بَعْدَهُمْ»؛ در اينجا دويست پيامبر و دويست نواده پيامبر به قتل رسيده ‌اند كه همه آنها شهيد هستند. اينجا محل فرود آمدن سواران و قتلگاه عاشقان است، شهيدانى كه نه پيشینيان بر آنان سبقت جسته‌ اند و نه آيندگان به مقام آنان خواهند رسید». [ابصارالعين في انصارالحسين، ص 22 ؛ بحارالانوار، ج 44، ص 298]