پنجِ شعبان روزِ زین العابدین

پنجِ شعبان روزِ زین العابدین – آن امام و قبله یِ اهلِ یقین

آنکه در زهد و عبادت اَشبَه است - بر علی مولا امیر المؤ منین

پنجِ شعبان روزِ میلادِ علی - روزِ شادی و سرور و همدلی

شهربانو شاد ازاین مولود شد - شد مدینه از قدومش مُنجَلی

پنجِ شعبان زاده شد آن بی مثال - آن امام و قبله یِ اهلِ کمال

زینتِ اهلِ عبادت بود او - او که دائم داشت با حق اتّصال

پنجِ شعبان روزِ سجّاد آمده - زهد و تقوایش مرا یاد آمده

دائمًا در سجده بود آن بی مثال - که از آن شیطان به فریاد آمده

او امامِ چارمِ ماها بُوَد - خیمه یِ تقوا از او بر پا بُوَد

سجده هایش بی همانند و مثال - در دُعا او فرد و بی همتا بُوَد

او امام و اُسوه یِ ایمان بُوَد - یکّه تازِ سجده و عرفان بُوَد

کس ندارد طاقتِ آن سجده ها - او به تنها مردِ این میدان بُوَد

با صحیفه یادِ زین العابدین - اوفتد در خاطرِ اهلِ یقین

با مناجاتِ کثیرش روز و شب - بود ثانی بر امیر المؤمنین

بود همراهِ پدر در کربلا - بعد از آن در کوفه و شامِ بلا

یار و یاور بود بهرِ اهلبیت - در اسیری و غم و در اِبتِلا

او که رنجور و تنِ بیمار داشت - برمصائب گریه ها بسیار داشت

او چهل سال از غمِ کرببلا - گریه ها و ناله هایِ زار داشت

سروده شده شعبان سال 1399